Ομολογώ ότι στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός. Θεωρούσα όσα διάβαζα κάπως υπερβολικά.

Αρκούσε να υλοποιήσουμε την πρώτη μας κατασκευή, μια σανίδα ισορροπίας για να καταλάβω πόσο λάθος ήμουν! Έμεινα έκπληκτος πως εξήρε την φαντασία των παιδιών, πόσες χρήσεις βρήκαν να κάνουν με αυτή και μάλιστα χωρίς καμία απολύτως οδηγία από εμάς!

Άλλωστε αυτός δεν είναι ο σκοπός? Να γαλουχήσουμε ανεξαρτήτους χαρακτήρες, προσωπικότητες που πατάνε στα πόδια τους κι όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ψηλά! Πολύ ψηλά!

Απέμενε όμως κάτι ακόμα. Μια κουβέντα με τον προσωπικό μου μέντορα και σουπερ ήρωα, τον άνθρωπο που είναι πάντα εκεί να ακούσει, να συμβουλέψει και να με στηρίξει με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο χωρίς να λογαριάζει το δικό του κόστος και μόχθο. Τον πατέρα μου.

Δεν μας πήρε πάνω από δέκα λεπτά. Φράσεις όπως ‘’τα παιδάκια να χαμογελούν’’ , ’’μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι’’ ,’’ένα καλύτερο αύριο’’ μας είχαν ήδη σαγηνέψει και τους δυο. Είναι κι εκείνος ο ρομαντισμός που λέγαμε…

Απόρροια αυτού ένας και μοναδικός απώτερος σκοπός: Να μπούμε σε όσα το δυνατόν περισσότερα σπίτια, να γνωρίσουν όσοι περισσότεροι γονείς την φιλοσοφία Μοντεσσόρι και τα οφέλη της. Ως εκ τούτου δεν σκεφτήκαμε ποτέ το κέρδος. Οδηγός μας οι χαμηλότερες δυνατές τιμές για να είναι όλο αυτά εφικτά –ει δυνατόν –σε όλους μας, ειδικά τις δύσκολες αυτές εποχές που διανύουμε.

Οφείλουμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας κατάλληλα. Οφείλουμε να γαλουχήσουμε ανεξάρτητους ενήλικες έτοιμους να πετάξουν μακριά. Οφείλουμε ένα καλύτερο αύριο σε όλους μας, πρωτίστως στους ίδιους μας τους εαυτούς. Το οφείλουμε και στον πλανήτη μας.